Water is noodzakelijk voor het leven en er moet te allen tijde een kleine hoeveelheid schoon en veilig drinkwater beschikbaar zijn. toen wetenschap en technologie de effecten van verontreinigd drinkwater begonnen aan het licht te brengen, ontstond voor het eerst bezorgdheid over schoon drinkwater. Tegenwoordig is het in ontwikkelde landen gebruikelijk om het grote publiek te voorzien van schoon, betrouwbaar drinkwater, aangezien veilig drinkwater in de meeste geïndustrialiseerde landen wordt erkend als een fundamenteel mensenrecht en een praktische manier om ziekten te verminderen (d.w.z. preventieve geneeskunde) . Richtlijnen en normen voor de kwaliteit van drinkwater in geïndustrialiseerde landen zijn gebaseerd op recent, collegiaal getoetst wetenschappelijk onderzoek naar de gevolgen voor de menselijke gezondheid, esthetiek en bruikbaarheid. Om wateroverdraagbare infecties te verminderen en een gezond leven te bevorderen, werken al deze cruciale factoren samen om drinkbaar water te bieden dat ook aantrekkelijk is.

In een notendop, normen en wetten over de kwaliteit van drinkwater garanderen dat alle mensen in een land toegang hebben tot schoon drinkwater. Meer dan 80 procent van de ziekten in onderontwikkelde landen wordt veroorzaakt door besmet water, wat ook de productiviteit met meer dan 30 procent vermindert. Met andere woorden, water is in de eerste plaats de bron van de meeste ziekten, waardoor een aanzienlijke hoeveelheid arbeidsvermogen verloren gaat.

WAAR VERSCHILLEN RICHTLIJNEN EN REGELGEVING?

Ten eerste is het van cruciaal belang om het onderscheid tussen de uitdrukkingen “richtlijn” en “regelgevend” te begrijpen, aangezien dit onderscheid van het grootste belang is. Volgens het woordenboek is een richtlijn “een lijn waardoor men zich laat leiden: een suggestie of schets van beleid of gedrag” (MerriamWebster, 2008). Met andere woorden, een richtlijn is vaak een maatstaf die moet worden gevolgd, maar die technisch gezien niet wettelijk verplicht is. Doordat er normen ontstaan, is een regeling vergelijkbaar met een richtlijn; niettemin is een beperking juridisch bindend, in tegenstelling tot een procedure. Beperkingen hebben de voorkeur in het kader van drinkwater omdat elke afwijking van de norm kan leiden tot juridische stappen tegen de nalatige partij, waardoor de veiligheid van het water wordt gegarandeerd.

Terwijl de Verenigde Staten en de Europese Unie (EU) wetten hebben op het gebied van drinkwaterkwaliteit, heeft Canada richtlijnen. Bovendien is Canada een van de weinige ontwikkelde landen zonder een nationale regelgevende instantie om normen voor drinkwaterkwaliteit af te dwingen. In de volgende paragrafen worden de verschillen besproken tussen de Canadese drinkwaterkwaliteitsrichtlijnen en die van de VS, de EU en de WHO.

WATERCONSUMENTEN VAN CANADA

Het Federaal-Provinciaal-Territoriaal Comité voor Drinkwater is sinds 1968 verantwoordelijk voor de ontwikkeling en handhaving van de Canadese waterkwaliteitsnormen. Health Canada publiceert deze normen. Deze aanbevelingen bieden richtlijnen voor maximaal toelaatbare concentraties (MAC’s) voor drie verschillende soorten kenmerken: 1) microbieel, 2) chemisch en radioactief, en 3) esthetische kwaliteit en operationeel. Health Canada somt nu 82 kenmerken van richtlijnen op als acceptabel voor veilig menselijk gebruik van drinkwater. Er is geen nationale regelgevende instantie voor drinkwater in Canada. Aangezien dit dus slechts richtlijnen zijn, is het in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van gemeenten en provincies om deze te handhaven en na te leven. Met andere woorden: de ontwikkeling, uitvoering en handhaving van de gemeentelijke en openbare watervoorziening vallen volledig onder de bevoegdheid van de provincies en territoria. Op de website van Health Canada staan ​​de volgende primaire taken van de federale overheid (Health Canada) met betrekking tot het drinkwater van Canada:

1. Opstellen van federale drinkwaterregelgeving met hulp van provinciale en territoriale drinkwaterautoriteiten
2. Directe begeleiding bieden bij vervuild drinkwater wanneer een andere overheidsdienst of instantie daarom vraagt.
3. Regelgeving maken voor water dat wordt gebruikt voor recreatieve doeleinden, zoals zwemmen in meren
4. Zorgen voor de veiligheid van de watervoorziening op passagiersveerboten, spoorwegen en andere gewone vervoerders, evenals cruiseschepen.
5. Samenwerken met andere instanties om te garanderen dat alle federale werknemers toegang hebben tot schoon drinkwater op het werk
6. Als onderdeel van haar bredere plicht om in deze gemeenschappen openbare gezondheidsdiensten te verlenen, houdt het toezicht op de drinkwaterkwaliteit in First Nations-reservaten.
7. Controle van de zuiverheid en veiligheid van water dat wordt gebruikt in voedselverwerking, verpakt ijs en gebotteld water.
8. Samenwerken met partners en stakeholders aan meer algemene waterkwaliteitsvragen, zoals het maken van waterbeleid en onderzoeksdoelen.

Drinkwater in de Verenigde Staten

De Safe Drinking Water Act is het wettelijke kader dat de regelgeving voor drinkwaterkwaliteit in de Verenigde Staten regelt en coördineert. De SDWA belast de Environmental Protection Agency (EPA) met het vaststellen en handhaven van drinkwaternormen. De natie rimaire Drinkwaterverordeningen zijn eisen waaraan openbare watersystemen moeten voldoen om wettelijk afdwingbaar te zijn. Al het drinkwater in de Verenigde Staten is volgens de primaire criteria veilig gemaakt voor menselijke consumptie. De Verenigde Staten hebben secundaire drinkwatervoorschriften, die niet-afdwingbaar zijn en betrekking hebben op de esthetische en cosmetische kwaliteiten van drinkwater om de essentiële normen aan te vullen (bijv. Kleur, smaak, tandverkleuring, enz.). Deze eisen en strikte handhaving resulteren in drinkwater van de hoogste kwaliteit.